Spróchniałe, próchno- czyli coś z niczego.

Normalny człowiek był by wielce zbulwersowany kupą śmieci wyrzuconą pod jego oknem. Kupą śmieci z działki rekreacyjnej, na którą znosili pracowicie jej właściciele,

 wszystkie już nie potrzebne przedmioty z domu. 

Normalny człowiek...

A ja wzięłam psy na spacer i od razu w podskokach powędrowałyśmy do owej kupy śmieci.

Panowie, którzy wyładowywali z auta kolejne elementy tej dziwacznej zbieraniny natychmiastowo poinformowali mnie, że to tylko przejściowe miejsce na te śmieci i za niedługo podstawią im kontener na wyrzucenie tego bajzlu. Zapewniali mnie, żebym się nie denerwowała, że właściciel tego terenu im pozwolił i usuną ją jak najszybciej.

Denerwowała??

Ja? ... Uśmiechnęłam się szeroko i szczerze. Panom ulżyło, zajęli się dalszym wyładunkiem, a ja stałam i łapczywie oglądałam kolejne rzeczy.  

-Przepraszam mogłabym coś sobie z stąd zabrać?

Konsternacja, panowie zaczęli spoglądać na mnie jak na idiotkę.

-Ale to wszystko stare spróchniałe śmieci...

-Nie dla mnie. To jak mogłabym zabrać to, to to i tamto?

Wymachiwałam palcem, a oni nie patrzeli się na wskazywane przeze mnie rzeczy lecz na mnie, dalej nie dowierzając.

-To są śmieci, na pewno chce to pani? Jak tak bardzo pani zależy to my to odłożymy na bok. 

Coś nie chętnie przystałam na to, gdyż dalej wyrzucali z auta przysypując moje znaleziska.

-Wolałabym zaraz to wziąć, jeśli mogę
I zaczęłam wygrzebywać parę rzeczy. Na szczęście mój Mąż spadł jak anioł z nieba, przyjechał właśnie po pracy do domu i podszedł do mnie ,bez  zbędnych pytań: 

Po co? Na co?

Zaczął zbierać wskazane przeze mnie rzeczy..

Tylko cichutko pomrukiwał:

-ale to spróchniałe...

Spróchniałe, próchno...

oraz parę innych rzeczy znalazły swoje miejsce w mym domu i 

mojej przejściowej balkonowej pracowni.

Tak, to element łóżeczka dziecięcego na który od razu miałam pomysł.

Trochę pomysłu, pracy, cierpliwości,
 brudu, dymu i hałasu...

Czyli to co najbardziej lubię robić w czasie wolnym- szlifować,wybrudzić się pyłem i resztkami farby.

Potem tylko zostaje mazanie i przecieranie farbą przy dźwiękach Reggae:

,,Łatwo to się nie da zrobić nic, łatwo to sobie można pójść i to kupić.

Łatwiej powiedzieć, gorzej udowodnić,

że umiem zrobić sam coś, nie tylko mówić..."

Jeszcze tylko dopasować i wywołać zdjęcia. I tu wielki szacunek dla pracy

Foto-studio rok zał. 1954 Chmielowscy J.D.

I teraz za miast spróchniałe , próchno słyszę:

- O jakie piękne ramy...

A jak wasze odczucia??