Śpiewająca dusza i jej sanki...

Moja dusza na co dzień śpiewa, huczy,

czasem krzyczy, rwie się i do tańca rusza.

A co tam, że nie do taktu, że fałszuje,

że kroki się mylą.

Niedoskonała?

A cóż z tego.

Wszyscy jesteśmy niedoskonali,

perfekcja jest nudna.

Moja dusza nie potrzebuje demakijażu, 

jej jest z tym dobrze i

może z czasem wśród tego hałasu zrodzi  prawdziwą perełkę.

Moja dusza, jest jeszcze dzieckiem, 

takim co wygląda za okna z niecierpliwością 

poszukując na niebie pierwszych płatków śniegu,

nucąc przy tym świąteczne piosenki:

 "Całe święta będę tylko Twoją muzą, 

Będę Twym aniołkiem z uśmiechniętą buzią,

Będę Twoją gwiazdką, będę Twoją muzą..."

A wiecie co by zrobiła, gdyby rano zobaczyła za oknem śnieg?

Wzięła by sanki, tak, sanki...

I pobiegła by w podskokach zjeżdżać z najbliższej górki.

Robić aniołki na śniegu i tańczyć tak jak tańczą na wietrze śnieżynki.

Taka jest moja dusza, szalona, ciekawska i nie dająca się uchwycić w żadne ramy.

Dlatego tak bardzo ucieszyłam się, gdy podczas jednej z wystawek znalazłam stare podniszczone sanki.

Od razu miałam na nie pomysł, taki by pomimo braku śniegu moja dusza,
mogła cieszyć się ich widokiem, przywołującym miłe wspomnienia z dzieciństwa. 

Ja należałam do tych dzieciaków co nigdy nie potrafiły skręcać na sankach i 

wpadały na każdą przeszkodę jeszcze śmiejąc się przy tym do rozpuku.

To są te wspomnienia , gdy mama ubierała tak grubo, że ledwo szło chodzić,

a tata ciągał na sankach takie mumiowe dziecko wraz z jej siostrą po szarych ulicach , 

które przykrył śnieg i zakrył brzydotę wielkich miast i brzydotę innych ludzi.

A więc stare sanki, z których wyrosła już jakaś dorosła dusza,

trafiły do mojego warsztatu.

Nie bez powodu sanki stanęły w towarzystwie warsztatowej kozy,

bowiem ona także odegra tu wielką rolę.

Najpierw jednak sanki wymagały przeszlifowania, a więc szlifowałam i szlifowałam...

Potem popiół który wybrałam rano z kozy,

wsypałam do miseczki.

 Wlałam trochę wody, by uzyskać konsystencję błotka.

O na te błotko moja dusza przyklasnęła.

Błotko rozcierałam, wcierałam za pomocą kartki papieru.

Oprócz sanek pobrudziłam całą podłogę i siebie samą :)

 

Potem z kozy wyciągnęłam kawałek nadpalonego drewna, 

i takim węglem drzewnym porysowałam gdzie nie gdzie, wyschnięte już sanki.

Na to wszystko nakładałam farbę olejno-ftalową białą śnieżkę.

A jak pracowałam i jakie ruchy robiłam pędzlem by uzyskać pożądany efekt?

Zdjęcie poniżej odpowiada na wszystkie pytania :)

Tak, tak, to mój umordowany pędzel:)

Po całej zabawie z malowaniem zostawiłam sanki do przeschnięcia.

Za nim wyschły na dobre, moją skrobaczką do farb,

 zeskrobałam gdzie, nie gdzie farbę i porysowałam powierzchnię.

I o to pożądany efekt końcowy...

I same sanki już w mojej aranżacji...

A co mnie inspirowało?

Pozdrawiam wszystkie te jeszcze małe i te dorosłe dusze 

mieszkające w naszych ciałach.

C.aro